|
“Wat zit d’r in?” wilde collega L weten. “Normaal gesproken krijg ik rode vlekken van appel met kaneel.” Ze nam nog ’n hap van de taart. “Maar nu niet.”
“Kweenie.” zei ik. “Ik zal es bellen.” En ik pakte de telefoon.
“Hallo.” zei ik. “Wat heb je in de appeltaart gedaan? M’n collega krijgt anders altijd rode vlekken van appeltaart maar nu niet.” Ik luisterde.
“Aha.” zei ik. “Appel. Kaneel.” Ik keek collega L aan die ongeduldig d’r hoofd schudde. “Ja.” zei ik. “Maar dat zit d’r altijd al in.” Ik gebaarde naar L. “Ah.” zei ik. “Liefde.” L knikte.
“Natuurlijk.” zei ze. “Liefde.” Ze knikte nog es. “Dat was wat ik proefde.”
“Dat was ‘t.” zei ik. “De liefde. Bedankt.”
[Liefde is ’t geheim. Voor appeltaart, bijvoorbeeld. Om maar wat te noemen. Maar ook voor vijftien jaar samenzijn. De liefde. Bedankt.]
Geef een reactie op Egbert Reactie annuleren