|
Maar natuurlijk begreep ik dat ’t meisje van de drogisterij andere, belangrijkere dingen te doen had voordat ze zwijgend — want kauwen en praten tegelijk is onfatsoenlijk — ’t doosje paracetamol scande en afrekende. Ze legde ’t bonnetje d’r bovenop. Toen herinnerde ze zich iets van ’n cursus of zo, van lang geleden.
“Willu informatie over deze medicijnen?” zei ze, nadat ze de kauwgom in haar wang had geduwd. Ik keek ’r ’n moment aan.
“Dit is pa-ra-ce-ta-mol.” dicteerde ik. “Dat ken ik.” ’t Meisje liet de kauwgom weer los.
“Oh.” zei ze, schouderophalend. “Nou ja.” En ze ging weer verder met andere, belangrijkere dingen.
[Achteraf was ’t misschien slimmer geweest om haar kennis tot me te nemen. Ik bedoel maar, misschien zijn ’t wel helemaal geen zetpillen.]
Plaats een reactie