Winterhulp

Het is niet meer tot de dood ons scheidt, maar tot de schijt ons doodt. Wim Kan (1911-1983)

Brrrr had vet­bolle­tjes aan ’t hek ge­hangen en appels d’rop ge­spietst. Nou werd ie blij.

“Moet je kijken.” zei die enthousiast. “Ze hebben ’t ont­dekt.”

Diverse vogels pikten aan de lekkernijen dat ’t ’n aard had. ’t Was inderdaad aandoenlijk. Maar ik zag nog wat anders.

“Leuk ja.” zei ik. “Maar ze hebben ook m’n zadel ondergescheten.” Brrrr bleef d’r onberoerd door glunderen.

“Dat doen ze altoos.” zeidie.

[Ach, laat ’m maar. Hij is nu de zieke met koorts- en kilterillingen, ’n houten hoofd en overal spierpijn. Alleen ’t eruptiebraken — dat lukt ’m nog niet.]