Nieuwe buren

Teleurstellingen zijn de jaarringen des levens. Willem Cornelis Capel (1853-1934)

Toen ik kwam aangefietst zag ik de verhuiswagen staan voor de deur van waar ooit Overbuurjongen gewoond had. ’n Jongen met ’n donker vlassig ringbaardje was de boel aan ’t uitpakken.

De nieuwe Overbuurjongen, dacht ik. Ik draaide snel de voortuin in en parkeerde de fiets.

“De nieuwe Over­buur­jongen.” zei ik toen ik binnenkwam. Ik liet m’n tas op de grond zakken en ging voor ’t raam m’n uiterste best doen om niet opvallend naar buiten te kijken. Brrrr kwam d’rbij staan.

“Ik had ze al gezien.” zeidie.

“Ze?” herhaalde ik. “Is z’n vriend d’r ook bij?”

D’r kwam ’n meisje met Aziatische trekken ’t huis uitgelopen. Ze lachte naar de Ringbaard en pakte de doos van ‘m over.

“Nou, vriend.” zei Brrrr.

[Na ’n paar tellen merkte ik dat m’n mond openstond. “Juist.” zei ik.]