|
Aan de muur van de oude Wester hing ’n plastic krans met daaraan ’n gelamineerd briefje geknoopt. ’t Was bedoeld voor de vijfentwintig jaar geleden overleden Willy Alberti.
Lieve Wil, schreef z’n vrouw — want van haar kwam die brief — Alweer 25 jaar geleden, maar heel Nederland en het buitenland houden van jouw. Heel veel liefs. Je vrouw Ria Alberti en Tonny en Willeke.
“Kijk es.” zei Brrrr. Ik keek. Brrrr peinsde. “’t Kan dus wel.” zeidie nadrukkelijk. “In ’n paar woorden en toch met gevoel ’n boodschap brengen.” Hij keek me indringend aan. Ik zag ’t niet — ik voelde ‘t.
[“Ze heeft wel ’n spelfout gemaakt.” wees ik, de plank andermaal misslaand.]
Geef een reactie op Possum Reactie annuleren