Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


Afzien

hondjes
Er zijn maar drie soorten mensen: zij die dingen laten gebeuren, zij die dingen zien gebeuren en zij die vragen: `Wat is er gebeurd?’ Ann Landers (1918 – 2002)

“Hoe was ’t hotel?” wilde Moeder weten toen we terugkwamen van onze huwelijksreis.

“Och.” zei ik. “’t Leek leuk, maar ’t bleek niet leuk.”

“O.” zei Moeder. “Maar hebben jullie dan wel lekker gegeten?”

“Och.” zei ik. “’t Leek lekker, maar ’t bleek niet lekker.”

“O.” zei Moeder. “Maar dan ben je weer blij dat je weer thuis bent.”

“Ja.” zei ik gretig. “Lekker onze eigen dingetjes.”

“Je eigen bed.” vulde Moeder aan. Ik zuchtte. “Wat is ‘r?” vroeg Moeder.

“We moeten nog drie keer.” zei ik. “Dit jaar.”

“Jongen toch.” zei Moeder.

[Nou ja, ik kan me nu al verheugen om drie keer thuis te komen.]

  1. Four times in one year
    on a honeymoon ?
    You’ve lost me.

    {Mowl: nee gekkie — slechts twee keer. De beide overige keren hebben we andere jubilea te vieren.}

  2. Partir c’est mourir un peu. Thuiskomen daarentegen…

    {Mowl: c’est pour vivre.}

Plaats een reactie

Ontdek meer van Mowl

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag