Becijferd

Asjeblief: vraag me niet om te ontspannen. Mijn spanning is het enige dat me bij mekaar houdt. Ashleigh Brilliant (1933)

’t Was tijdens ’t ontbijt.

“Weet jij wel welke dag ’t Nieuwjaar is?” vroeg ik terwijl ik m’n eitje pelde.

“Euh, vrijdag?” probeerde Brrrr. Hij was net z’n kerstbrood aan ’t beboteren. Ik schudde m’n hoofd.

“Nee,” ze ik, “ik bedoel de datum.” Ik strooide zout op m’n ei en zette ’t lepeltje d’rin. “Eén januari tweeduizend tien.” Brrrr stopte met smeren.

“Ja en?” zeidie.

“Eén januari tweeduizend tien.” herhaalde ik. “Eén-één-twee-nul-tien. Zie je ‘t?” Brrrr schudde z’n hoofd langzaam. Hij zag ’t niet.

“Eén-één-twee.” legde ik uit. “Da’s ’t alarmnummer. En nul-tien ’t nummer van Rotterdam. Snap je ’t nou?” Brrrrs hoofd bleef doorschudden.

“Nee.” zeidie. Ik hapte van m’n lepeltje.

“Laat ik ’t zo zeggen,” zei ik, “ik ben blij dat we dan hier zijn en niet daar.” ’t Hoofdschudden van Brrrr had ineens ’n andere dimensie gekregen.

“Zoiets kan ook alleen maar jij bedenken.” zeidie. ’t Was geen pluim.

[Als d’r wat gebeurt denk je nog aan mij terug, dacht ik. En zo niet dan niet.]