Collega M had problemen met zijn computer en dacht dat ik hem daarbij wel kon helpen. En dus stond hij ineens aan mijn bureau. Hoopvol legde hij zijn makke voor.
“Sorry.” zei ik. “Je moet niet bij mij zijn. Dat heeft te maken met de instellingen van je pc.” M keek me aan. Hij leek even niet goed te weten welke weg nu in te slaan. Hij dacht na. Seconden verstreken. Dan kwam er – voorzichtig en aarzelend – een conclusie.
“Dan kan ik dus beter naar iemand anders gaan.” Het gestelde klonk wat onvast. Op ontkenning hopend keek hij me aan. Maar ik knikte.
“Dat is eigenlijk altijd wel het beste.” zei ik. Een wenkbrauw trok licht.
[M vroeg me niet of ik serieus was. Maar hij had het best willen vragen, zag ik.]
Geef een reactie op Egbert Reactie annuleren