Sok

Dromen rotten tenminste niet. Fernando Pessoa (1888–1935)

“Heb jij nou ’n zwarte?” vroeg collega M. Ik knikte.

“Maar natuurlijk.” zei ik. “Jij niet dan?”

“Nee.” zei ze wat spijtig. “Kijk.” Ze schoof d’r broekspijp omhoog.

“Getsie.” zei ik. “Vleeskleurig — da’s zo 2008.” Ik liet collega M de mijne zien. “Kijk,” zei ik, “zwart.” Ik draaide m’n been van links naar rechts.

“Da’s echt mooi.” knikte collega M terwijl ze haar broek weer afrolde. Ik toonde nog even m’n trots.

“Da’s echt stijl.” benadrukte ik. “En: hij schijnt bovendien niet door.” Ik grijnsde.

“Haha.” deed collega M zurig.

[Ik wist dat ze terugdacht aan dat personeelsfeestje toen d’r steunkous duidelijk zichtbaar door heur pantalon heenscheen. Zo stond ze tenminste later op de foto’s van die avond.]