…of toch maar niet?

Wanneer men de hoop varen laat, vaart men zelf met haar mee. Jean de Boisson (1918-1985)

Mag ik nog even door­gaan? Ten­slotte moesten we ook weer naar huis.

Nee, dit keer had ik me keurig ge­dragen en m’n mond gehouden. ’t Was ’n jonge­dame, links­achter ons, die zich stoorde aan ’t koppel op de vier­zitter in ’t midden van de coupé waarvan ’t kroost ’n de pijn­grens­over­schrijdend geluids­niveau wist te produceren. Ze stapte op hen af.

“Alstublieft.” zo smeekte ze bekant, “Kunt u uw kinderen iets meer in bedwang houden?”

’t Waren niet de ouders die hierop reageer­den, maar de man aan de andere kant van ’t gang­pad. Hij maakte zich bekend als machinist. En dus de ver­tegen­woordiger van de Spoor­wegen in dezen.

“Mevrouw,” zeidie, “Als u d’r last van heeft moet u maar ergens anders gaan zitten.”

[De jongedame mopperde dat ze veel geld had betaald voor d’r eerste­klas­kaartje. “Eerste­klas?” reageerden de ouders. “Zitten­blijven.” siste de machinist. “Als d’r hier iemand weg­gaat is dat mevrouw.”]