|
Laat ’t voor de eeuwigheid vastgelegd zijn: ik ben ’n lafaard. ’n Bange lafaard.
Dat wist ik zeker, toen de teksten van de man met elk biertje grover en racistischer werden. Natuurlijk, ik had meteen moeten opstaan en de man es flink de waarheid zeggen. Maar nee, ik bleef zitten en hoopte dat ’t overging.
Maar ’t ging niet over. Mijn zwijgen was misschien zelfs wel ’n aanmoediging voor de man, waardoor ie uiteindelijk ’t achterste van z’n tong kon laten zien.
“Hitler was ’n prima kerel.” lalde hij. “Hij had alleen de Marokkanen te grazen moeten nemen in plaats van de Joden.”
En weer zweeg ik.
[“Wat ’n onzin.” zei z’n vriendin, m’n laffe hoop daarmee voor heel even aanwakkerend. Om met “D’r waren toen nog helemaal geen Marokkanen hier.” prompt m’n angsten nog weer wat verder te laten indalen.]
Plaats een reactie