Koolwitje

Verloren illusies zijn gevonden waarheden. Multatuli (1820-1887)

’t Vlinder­dasje, dat wist ik nog pre­cies. De zondag­se kleren, ’t op­ge­schroef­de kruk­je. De keurige schei­ding in m’n net­gewas­sen haren — ’t stond alle­maal in m’n ge­heugen ge­brand.

Zus zat, als oudste, in ’t midden. Links van haar, voor de kijker rechts, zat Broer en ik zat aan haar rechter­kant, voor de kijker links. Messcherp wist ik me alles nog te herinneren.

Toen belde Moeder, op haar trouw­dag nota bene, met ’t bericht dat ze de foto terug­gevonden had.

“In ’n kast op onze ouwe slaap­kamer.” zei ze. “Ik zocht iets en toen vond ik ‘m.” Ik hoorde haar glimmen. “Hij is nog mooier dan ik me herinnerde.” voegde ze er aan toe. Ik was blij en benieuwd.

[Bij ’t terugzien van ’t groepsportret bleek Zus links, Broer in ’t midden en ik rechts te zitten. Voor de kijker, dan. Maar verder was m’n geheugen onfeilbaar gebleken.]