|
Ik hoefde alleen maar in de lens te kijken en te lachen. Niet ondoenlijk voor ’n vijfjarige.
Zus lukte ’t in elk geval. En Broer kon ’t ook. Maar wat de fotograaf ook deed: mij kreeg ie niet aan ’t lachen. Met als resultaat dat ik, als enige, bloedserieus op de foto sta die Zus had bedacht als cadeau voor de zilveren koperen trouwdag van onze ouders. Jarenlang had de ingelijste plaat daarna ’n prominente plaats in de ouderlijke woonkamer. Ondanks m’n gevoelloze blik.
Ach, twee van de drie kinderen welopgevoed is niet slecht. D’r zijn zat gezinnen waar ze ’n lager moyenne hebben.
[Toen Zus me onlangs belde om te vragen of ik wist waar deze foto was, realiseerde ik me ineens dat ik de prent in geen tijden meer gezien had. Ik kon d’r weer niet om lachen.]
Plaats een reactie