|
Gebroken lig ik op bed en overzie de dampende puinhopen van m’n trieste bestaan.
’t Is mooi geweest, denk ik moedeloos. Kom me maar halen. Maar niemand komt me halen want zo mooi is ’t blijkbaar nog niet geweest.
’t Klopt gewoon niet, denk ik in m’n witte kamertje. Deze straf. Alweer.
Dan slaan de twee paracetamolletjes in.
O ja, herinner ik me, vlak voordat ik wegduizel, Da’s waar ook. Ik blaas. ’s Fijn. fluister ik.
[Nou ja, straf — zei ik straf? Eigenlijk valt dat nog wel mee. ’n Paar daagjes vakantie in mezelf, is ’t meer. Wat ik tegenover de arbodienst glashard zal ontkennen, trouwens.]
Plaats een reactie