Natuurlijk ken ik de poster. Ontelbare keren heb ik hem bekeken, liggend op mijn rug in de stoel van de mondhygiëniste. Terwijl zij plak en tandsteen verwijderde kon ik afleiding zoeken in het plakkaat aan het plafond.
Monumenten van de wereld staan erop getekend. Mount Rushmore, bijvoorbeeld. En de Magere Brug. Het Atomium, de Big Ben en de Eiffeltoren. Ontelbare keren had ik ze bekeken. Natuurlijk ken ik de poster.
Tussen het polijsten en het flossen door zag ik opeens iets nieuws. De Twin Towers. Ik had ze nog niet eerder opgemerkt. Nou ja, misschien wel opgemerkt, maar niet herkend. En nu, na al die jaren in die stoel naar het plafond te hebben getuurd, alsnog ontdekt. Wonderlijk.
“Misschien moet ik die poster maar es wisselen.” prakkiseerde de mondhygiëniste terwijl ze haar handschoentjes uittrok. Ik spoelde.
“Nee, nee!” protesteerde ik, mijn lippen deppend. “Ik ben nog niet uitgekeken.”
[Ik kan haast niet wachten tot mijn volgende bezoek. De assistente maakte een nieuwe afspraak voor september. Eerder kon echt niet, zei ze.]
Plaats een reactie