 |
|
Met opengesperde ogen lag ik klaarwakker in bed.
Naast me lag Brrrr, geheel conform de eisen van zijn griep, de longen uit zijn lijf te hoesten. Natuurlijk speet me dat voor hem, maar dat ik er geen slaap door kon vatten maakte me ook niet blij. Ik nam een besluit.
“Ik sta op.” zei ik en gaf hem een zoen. Beneden, op de bank, zou ik misschien nog wat rust vinden. Zijn reactie was een rochel.
Nauwelijks beneden gekomen hoorde ik boven gestommel. Even later ging het licht in het trappenhuis aan. En weer even later verscheen Brrrr in de woonkamer.
“Zonder jou kan ik niet slapen.” zei hij op mijn verbaasde blik.
[Hij had gelijk. Samen wakker zijn is beter dan alleen.]
Mowl 
Plaats een reactie