|
De verkoper van de straatkrant, die me altijd voor een dubbeltje oplichtte, stond bij de buurtsuper en verkocht de straatkrant. Opmerkelijk, want er bestaat in Arnhem geen straatkrant meer.
Om de ontstane leemte te vullen had de man op de een of andere manier de hand weten te leggen op de Brabantse tegenhanger.
Het belangrijkste verschil was de prijs: één vijftig! Veertig cent goedkoper dan de verscheiden periodiek. Ik betaalde met een twee-euromunt. Vriendelijk glimlachend kreeg ik de straatkrant aangereikt.
En dat was het.
[De straatkrantverkoper bleef glimlachen. Zou ik ook hebben gedaan.]
Plaats een reactie