De vrouw voor me klom de stationstrap op. Ze merkte niet dat een plastic bakje uit haar rugzak viel. Ik raapte het op.
“Mevrouw!” zei ik, “U laat wat vallen! Mevrouw!”
Maar de vrouw reageerde niet. Toen zag ik dat ze twee gehoorapparaten droeg. Ik tikte op haar rechterschouder.
Ze schrok en draaide met een ruk naar links. Dan naar rechts. Daar was ik met het plastic bakje.
“Dit viel uit uw rugzak, mevrouw.” zei ik. Ze knikte en pakte het bakje aan. Daarna voelde ze achter zich en merkte dat de rits open was.
“Ik-ben-ver-ge-ten-de-rug-zak-dicht-te-doen.” riep ze. “Dank-u-wel.”
[Verguld met mezelf liep ik door. Had ik me daar toch maar mooi even een auditief uitgedaagde geholpen. De dag was weer goed begonnen: ik had m’n stukje.]
Plaats een reactie