Een goed gesprek

Luister, de zin van het leven is de functie die het leven heeft voor de literatuur. Jammer genoeg en hoe fuck het ook is: literatuur vereist een zekere kennis van het leven. Ikzelf zou dat leven het liefst achterwege laten, maar ja, je mot wel, wil je iets van literatuur begrijpen, van emoties, van beschrijvingen, van al die klote metaforen. Ronald Giphart (1965)

“Ik vind het maar niks, de dood.” zei de vrouw plotsklaps.

Sommigen zien in mij een soort Jos Brink, weet ik. Een luisterend oor, een steun, een schouder, voor mensen in moeilijke tijden. Dit was zo’n moment, voelde ik, en ik zette mijn bijpassende gezicht en stem op.

“Ik begrijp het.” zalfde ik. “Het is ook niet makkelijk om afscheid te nemen van je dierbaren.” Ik overwoog een hand op de hare te leggen. De vrouw keek me niet-begrijpend aan.

“Nee,” fronste ze, “Ik moet er niet aan denken GTST niet meer te kunnen zien.”

Ze was serieus.

[Exit Jos Brink. Entree Bassie.]