|
Op het moment dat Sanne Wallis de Vries mijn wereld in komt stappen, realiseer ik me dat ik weer es droom.
‘Dat verklaart dat de deuren op mijn werk de andere kant opendraaien.’ denk ik. ‘En dat er kroketten door de gang zweven.’
Ik ben een beetje koortsig en lig het liefst de rest van de dag met een paracetamol en een liter water op bed. De hazenslaapjes die ik kan vatten zijn kort maar droom-intens. Mijn benen heb ik tot mijn borst opgetrokken. Hier blijf ik, voorlopig. Ik ga nergens heen.
Wat is het soms toch lekker om niet lekker te zijn.
[Ik draai me om. Ik ben benieuwd wat Sanne Wallis de Vries me verder nog te zeggen heeft.]
Geef een reactie op ary Reactie annuleren