|
Verwacht hier geen verhandeling over de glorieuze overwinning dan wel de schamele nederlaag van Edsilia in Finland, domweg omdat de wedstrijd nog gestreden moest worden toen ik me neerzette om deze woorden te schrijven.
Op dit moment ben ik, meer dan van het Eurovisie Songfestival, in de ban van het ballet van de Canadese choreograaf Sylvain Émard, Temps de Chien genaamd, afgelopen woensdagavond in de Schouwburg in Arnhem.
Het is geen werk voor beginners, laat ik dat vooropstellen. En ook onder de kenners vonden we na afloop enkelen die de uitvoering niet wisten te waarderen. Dat kwam denkelijk vooral door de geluidsband die vaak het meest leek op het afstemmen van een transistorradio.
Ach, waarom zou ik woorden verspillen als ik het ook in beeld kan laten zien?
[Ben intussen wel benieuwd of we doorzijn, in Helsinki. Kan me nu al de bagger van de Telegraaf-getrouwen voorstellen die er over het fenomeen Songfestival zal worden uitgestort wanneer dit niet het geval is.]
Plaats een reactie