|
Ik vind strijken leuk. Serieus. Gun me m’n afwijking.
Steeds maak ik er weer wat van. Zo strijk ik soms heerlijk ontspannen met kamermuziek op de achtergrond, een kopje thee bij de hand en een ronkende restantpoes op een kussen. Zo keurig, zo beschaafd. Zo ik.
Een andere keer schijnt de zon en verhuis ik de plank naar onder het open dak. Fado knalt uit de luidsprekers of Jobim en, och, het is nooit te vroeg voor een martinietje met ijs.
Van een ordinair en veelal gehaat huishoudelijk karwei als het basale boutwerk heb ik zo een kunst weten te maken. Een manier van leven.
Knap hè, zoals ik mezelf steeds weer voor de gek weet te houden?
[Eigenlijk wacht ik ook altijd te lang voor ik de klus klaar. Drie volle wasmanden vragen zoveel meer werk als één.]
Geef een reactie op ary Reactie annuleren