|
Bij het sluiten van mijn mond voelde het wat ongemakkelijk, rechts, waar de kaak scharniert.
Al snel was ik de aandacht voor Brrrr en ons gesprek kwijt en kwamen de gebruikelijke gedachten.
‘Oei.’ denk ik, ‘Da’s vast mis.’
Natuurlijk zullen er, ongetwijfeld zeer onaangename, onderzoeken moeten plaatsvinden. En wellicht dat ze alvast met medicatie en behandeling zullen beginnen – maar dat is vergeefse moeite en leidt alleen tot bijwerkingen en mutilatie.
Uiteindelijk komt de dag dat de arts mij de bittere, maar zo verwachtte, fatale boodschap gaat brengen.
Mijn mond wordt droog bij het vooruitzicht, ik voel alvast een traan opwellen.
“Wat vind jij ervan?” vraagt Brrrr ongekend. Ik grijp zijn handen.
“Ik wil altijd bij je blijven!” rasp ik.
[Als je het einde van het jaar combineert met mijn persoonlijkheid ontstaan er verknipte situaties. Ach wat, ik heb daar ook geen jaarwisseling voor nodig.]
Plaats een reactie