Levenslied

Vaarwel, vaarwel! ’t Verdriet van ’t afscheid is zo zoet, dat ik ’t vaarwel herhaal tot d’ochtend ons begroet. William Shakespeare (1564-1616)

Leed is lekker. Onvervuld verlangen, eenzaamheid, verdriet – zolang het op muziek is gezet en je mee kunt zingen is het een genot.

D’r was een uitvaartbeurs in de stad. Begrafenis­ondernemingen toonden er hun waren: urnen, kisten, noem maar op.

Natuurlijk waren wij er. Net als zoveel anderen: het was dringen geblazen. De medewerkers van de uitvaart­organisaties glunderden.

En wij met hen. We verlieten de Eusebiuskerk met een grote tas vol pennen, winkelwagenmuntjes, een gedichtenbundel, mintjes, een notitieblok en een cd met uitvaartmuziek.

Terwijl ik dit schrijf kwelen we om het hardst mee met Andr̩ Hazes zijn vlieger, vinden we Рnet als Marco Borsato Рdat afscheidnemen niet bestaat en moeten we met Frans Halsema terugdenken aan Kees.

We leven d’r helemaal van op.

[Wat is de dood toch fascinerend. En je houdt er zo ook nog wat aan over.]