 |
|
Ik wilde niet te gretig lijken en had me daarom voorgenomen te laat te komen. Toch kwam ik vroeger dan afgesproken op het terras. Gelukkig zat Mark er al. Hij grijnsde en zwaaide toen ie me zag. Ik haalde diep adem en ging bij hem zitten.
Sommige geesten uit het verleden blijken niet meer te zijn dan dat. Eenmaal bevorderd naar het heden weet je er niks meer mee te beginnen. Zo niet Mark.
Het gesprek sprankelde vanaf het eerste ogenblik. We lachten en babbelden. Er was sinds ons laatste samenzijn geen moment verdwenen, zo leek.
En als ik naar hem keek, werd dat gevoel versterkt: het leek onmogelijk meer dan een decenium geleden dat ik hem was verloren. Zijn huid was nog even strak, zijn haar was glanzend en zonder een spoortje van grijs, zijn tanden lachten me stralend wit tegemoet. Mark was geen dag ouder geworden.
“Hoe doe je dat?” kon ik niet meer voor me houden. “Gebruik je iets?”
Mark begreep wat ik bedoelde.
“Nee.” antwoordde hij. “Tenminste geen zalfjes of smeerseltjes, als je dat bedoelt.”
“Maar – wat dan?” Hij keek me peilend aan.
“Wil je het echt weten?” Het was een overbodige vraag.
“Natuurlijk.” zei ik.
Mark nam een slok en zette zijn glas neer. Hij leunde schuin achterover. In zijn rechterhand hield hij ineens een kaartje. Hij gaf het me.
“Ga morgen naar dit adres.” zei hij, “Dan zal ik het je laten zien.”
Meer zei hij niet. Zijn ogen glinsterden. Ik tintelde.
[Normaal gesproken verafschuw ik dit soort mysterieus gedoe. Maar van Mark kon ik het – gek genoeg – wel hebben. En bovendien leek me zo’n perzikenhuidje ook wel wat.]
Mowl 
Plaats een reactie