Slaap kindje slaap

Wat in mij opwelt is eigenlijk geen letterkunst of woordkunst. Het is gedachtenkunst, geen monument van de taal. De taal is slaaf, een karretje dat voert door landschappen van gedachten. Belcampo (1902-1990)

We hebben een riant bed: ruim twee bij twee meter. We hebben geen verwarming op de slaapkamer – alle dagen (en nachten) staat er een raam open. Het is fris, maar lekker.

Om de kou enigszins tegen te gaan heb ik aan mijn kant van het bed (ik slaap rechts. Jij?) een electrische deken. Brrrr gruwt ervan. Zegt ie. Hij mot geen warmte wanneer die niet van mij komt. Zegt ie.

Maar de laatste paar nachten merk ik dat ie steeds strakker tegen me aan ligt – aan mijn kant. En dat ie daar ’s ochtends nog ligt. Maar hij wil nog steeds geen electrische warmte. Zegt ie.

De kanjer!

[Ik verdenk hem er stiekem van dat zijn liefde een stuk minder wordt zodra de temperatuur weer gaat stijgen. Ik zal d’r es op letten.]