 |
|
Het erkennen van een zich repeterende depressie is als de erkenning van de angst voor de boeman in Harry Potter en de Gevangene van Azkaban: zodra je het weet is het vreesgevoel al grotendeels weg. Mijn eindejaarsdip is dus eigenlijk al voorbij, nog voor het goed begonnen was. Ik kan dus dit jaar niet zwelgen in een heerlijke donkere poel van zelfmedelijden en schuldgevoel. Verdorie! Is dan niets meer heilig?
Dit kikkertje is in zijn vijvertje blijven zitten en geen kat kwam het halen. Ik ga me bijna zorgen maken over de kat.
Maar goed – ik voel me dus goed. Prima, eigenlijk. Best wel gelukkig. Een heel bijzonder gevoel, zo aan het einde van het jaar. Brrrr weet ook niet wat hem overkomt. Hij kijkt me af en toe scheef aan om te bespeuren of er echt niks aan me mankeert. Hij vertrouwt het niet. Ik ook niet.
[Maar ik kan d’r niks an doen. Ik wil wel depressief zijn, maar het lukt me gewoon niet. Misschien volgend jaar.]
Mowl 
Plaats een reactie