|
En, ja hoor, het is weer zover.
In bed lag lig ik het laatste jaar te overdenken, deze eeuw, mijn leven.
"Doe dat toch niet!" zegt Brrrr, maar ik kan niks anders. En het resultaat is steeds weer hetzelfde. Ik denk mezelf in een eindejaarsdip.
Ik weet niet wat het is, maar ik voel me schuldig. Schuldig om alles wat ik verkeerd heb gedaan dit jaar, deze eeuw, mijn leven.
Als ik denk aan alle mensen die ik verdriet heb bezorgd, pijn heb gedaan, heb gekwetst – al is het in het merendeel onbewust gebeurd. Zonder dat ik er erg in heb gehad heb ik bijvoorbeeld veel harten gebroken. Ja, ik was een ware mannenverslinder waar menig jonge prins zijn tranen over heeft gestort. Jeugdige naïviteit was het, geen kwade opzet.
Het maakt niet uit. De wroeging knaagt aan me. En ik doe boete in mijn winterdip. Maar wees vooral niet bezorgd om mij. Ik raak eraan gewoon. Het is mijn steeds weer terugkerend lot, zo aan het eind van elk jaar.
Onze vroegere buren hadden een kikker in hun vijver wonen. Op gezette tijden haalde onze kat hem daar vandaan en brengt bracht hem mee naar huis. We zetten het dier dan in een doosje en brachten het terug. Het dier leek uiteindelijk gewend te raken aan zijn roof uit de vijver en onvermijdelijke terugkeer naar zijn huis.
[Zo voel ik me ook. Als een ontheemde kikker. Maar met de wetenschap dat alles goed zal komen.]
Geef een reactie op beer Reactie annuleren