Bus 477

Gelukkig zijn is geen goed teken, het wil zeggen dat het ongeluk de bus heeft gemist en nu met de volgende komt.
Marcel Aymé (1902-1967)

Een ongeval had het treinverkeer gestremd. Om in Amsterdam te komen moest via Den Bosch worden gereisd. En op het tussen­liggende traject, tot Nijmegen, reden er in het geheel geen treinen. We waren aangewezen op vervangend busvervoer. Bus 477 stond gereed.

De dienst­doende buschaufeur had zijn dag niet – dat was van begin af aan duidelijk. Nors kijkend keek hij, hangend over zijn stuur, met lede ogen toe hoe zijn domein volstroomde met gelegenheidsreizigers. Een vrouw had een afgesloten beker warme koffie in haar hand.

“Geen koffie in de touringkar.” voegde de chauffeur haar toe. “Dat is tegen de regels.” De vrouw negeerde de man en liep door.
De chauffeur draaide zijn nek en spuugde haar na: “Als er vlekken komen betaal jij de rekening!”

De toon was gezet.

De chauffeur had geen tijd om verdere aandacht aan de koffie-overtreding te besteden. Een jong stel kwam, geanimeerd met elkaar pratend, de treden van de bus op. In hun handen droegen ze twee rugzakken.

“Geen bagage in de touringkar.” bitste de chauffeur. Het stel keek geschrokken.
“Maar…” probeerde het.

“Onderin.” wees de chauffeur met een korte beweging.
De jongen keek vertwijfeld achter zich.

“Maar dan zijn we onze plaatsen kwijt.” zei hij. “Heeft u gezien hoeveel mensen er staan te wachten?”
“Niks mee te maken.” zei de chauffeur. “Bagage is tegen de regels.”

De jongen en het meisje dropen af.

Ondertussen probeerde een vrouw op de voorste rij haar afspraak telefonisch over de vertraging te informeren.

“Niet telefoneren in de touringkar.” baste de chauffeur. “Dat is tegen de regels.”
Snel beëindigde de vrouw haar gesprek.

“En gordels om, vooraan.” besloot de chauffeur. “Anders rij ik niet.”
De man installeerde zich in zijn stoel.

“Geen gordels is tegen de regels.” hoorden we hem zeggen.

[Gedurende de korte rit was het muisstil. Pas nadat de deuren zich in Nijmegen hadden geopend durfden de passagiers weer te praten. Snel verlieten we de touringkar. Maar ook weer niet té snel. Want wie weet.]