The more one analyses people, the more all reasons for analysis disappear. Sooner or later one comes to that dreadful universal thing called human nature.
Oscar Wilde (1854-1900)
Fred en zijn avonturiers zijn graag geziene gasten, inmiddels bij ons thuis. De verbouwing vordert gestaag en langzamerhand zien we weer wat licht aan het andere einde van de tunnel schijnen. Al lijkt het noch verdraaid ver weg.
De groep mannen (en één vrouw!) zijn geen van-acht-tot-vier-types. Ze komen ’s ochtends (of ’s middags) en maken dan de klus af die ze die dag zouden doen. En of het dan zes uur wordt of later zal hun worst wezen. Tijd is een relatief begrip, waar je je niet al te druk om moet maken.
Die attitude heeft ook zo zijn keerzijde.
We begonnen er al een beetje bang voor te worden en gisteren bevestigde Fred ons vermoeden: de verbouwing zal niet voor de vakantie voltooid zijn. Dat betekent dat we nog es drie weken moeten wachten, voordat eind augustus de laatste onderdelen van de klus zullen worden afgerond. De nieuwe pui, de wc, de bibliotheek – dat zal allemaal doorgeschoven worden tot in de nazomer van dit jaar.
“En de badkamer?” vroeg ik terwijl ik visioenen had van nog een aantal maanden waarin we niet in ons eigen huis konden douchen. Fred keek es peinzend in de lucht. Uiteindelijk knikte hij.
“Volgens mij moet dat wel lukken.” sprak hij geruststellend.
Zijn verzekering maakte me aan het twijfelen. Maar inmiddels weet ik: tijd is een relatief begrip.
[Laat ook even gezegd zijn dat Fred en zijn avonturiers prachtig werk afleveren. Ze hebben liefde voor hun vak, dat zie je aan alles. En hun liefde bindt. Da’s inmiddels duidelijk.]
Geef een reactie op rozebeer Reactie annuleren