Ik zat op de rand van het bed. Het was tijd om te slapen. Het dekbed lag opengeslagen. Ik kroop eronder. Brrrr en ik bogen naar elkaar toe voor het nachtzoentje. Ik tuitte mijn lippen.
Pets! Ik kreeg een tik op mijn neus.
“Au!” schrok ik. “Wat doe je nu?”
“Je snurkt als een gek.” bromde Brrrr vanuit de werkelijkheid.
“Sorry.” mompelde ik. Ik draaide me om en probeerde verder te slapen. Snurken? Ik? Dat zou niet meer gebeuren, nam ik me voor. Zo sukkelde ik weer in slaap.
Pets!
“Wat?”
“Je gaat maar door.”
Hoe lang ik had geslapen wist ik niet, maar ik nam me voor om nu wakker te blijven. Als ik in slaap viel, zou ik snurken – dat was zeker. En Brrrr moest morgenochtend weer vroeg op. Nee, ik moest gewoon wakker blijven.
Besluiten om wakker te blijven is het beste slaapmiddel dat bestaat. Dieper dan ervoor viel ik in Morpheus’ armen. Blijkbaar was mijn gezaag evenredig. Maar een tik op mijn neus bleef uit. Brrrr wist het blijkbaar ook niet meer. In plaats daarvan mopperde hij me wakker. Ik stond op.
“Wat ga je doen?” vroeg Brrrr.
“Een slokje water. Wie weet.” Ik slofte naar de badkamer en terug.
Het was een goed idee. Ik heb niet meer gesnurkt, die nacht.
[Toen kwam Zusje met een muis. “Knars, knars.” ging dat. Daarna kwam Miesje luidkeels haar thuiskomst aankondigen. Tenslotte sprong Pim op ons bed. Het was een dolle nacht. Arme Brrrr.]
Geef een reactie op Wolvin Reactie annuleren