“Ik ben in ’92 naar Nederland gekomen,” zei de man, “twee jaar later ben ik gaan studeren en daarna ben ik me gaan specialiseren in de VS. Toen ik na vier jaar terugkwam was de cultuurschok groter dan toen ik van Syrië naar hier vluchtte.”
Hij keek me even vorsend aan, maar ik zei niks.
“Voor het eerst vroeg iemand me of ik een dubbel paspoort had,” ging hij verder, “Nee dus. Dat zei ik hem ook: ‘Ik heb een Nederlands paspoort, ik ben Nederlander’ – zo had ik me voor Amerika tenminste gevoeld. Maar daarna was ik de man met een onduidelijke identiteit.”
De man stak de handen in zijn zakken.
“Nederlanders zijn de nieuwe Marokkanen,” zei hij, “Onze tenen zijn de laatste jaren steeds langer geworden wanneer iemand iets zegt wat je niet aanstaat.”
Hij grinnikte.
“Ik ben verdomme niet gevlucht zodat ik hier mijn mond moet houden,” zei hij.
Mowl 
Plaats een reactie