Ze ziet er uit als een meisje, ze is zo groot als een meisje, ze doet als een meisje en klinkt als een meisje, maar ze moet toch al zeker een vrouw zijn, schat ik, vanwege de rimpels over haar gezicht en de kennelijke borstgroei onder haar truitje.
Ze rent steevast waar anderen lopen, verstopt zich als ze niet wil worden gezien en giert het uit wanneer de grote mensen allang niet meer kunnen lachen. Dan slaat ze haar handen voor haar gezicht en draait met haar ogen en roept heel hard “O!” En van haar eigen plezier wordt ze alleen maar nog vrolijker.
Het meisje is beperkt, zeggen ze. Dat kan zijn – want ik denk niet dat ze ooit carrière gaat maken in het bedrijfsleven. Ze zal geen grote auto rijden of in een landhuis wonen.
Maar ze lacht nog steeds, wed ik, als ze ’s avonds haar ogen sluit.
Plaats een reactie