Het was middernacht en de dauw was kostbaar in zijn aanblik. Vanuit de brug werd een vreemd stuk ijzer geworpen in de zee. Een vreemdeling zag zijn kans om het verleden te laten varen. Hij had geen overweging te kijken wie er om de hoek loerde.
Het leek een ode te zijn, die te horen was aan zijn mompeling tijdens de worp. De man besloot vervolgens in kleermakerszit te gaan zitten met zijn rug tegen de leuningen. Beide handen plaatste hij voorzichtig tegen zijn schedel, en wachtte.
“Nu dat je weggaat, zal het nooit gebeuren.” schreeuwde de vreemdeling. “Het is jouw schuld!”
Zijn stem weergalmde in de echo’s en de stille zee was verraderlijk guur.
“Ik zal het nooit meer doen?”
De vreemdeling sloot zijn ogen en herhaalde zijn laatste woorden meerdere keren in zijn gebed. Zijn handen leken gevouwen in de aantocht tot de verrijking.
Toen kwamen ze. “Ik word geëerd.” sprak de vreemdeling. “Eindelijk.”
Mowl 
Plaats een reactie