Met een dikke knuffel namen ze afscheid van elkaar: de jongens met de baseballpetjes en de vrouw in het te strakke rode truitje.
“Ik ben zo blij jullie eindelijk weer eens te hebben gesproken!” jubelde het rode truitje. De jongens glimlachten breed.
“Wij anders ook hoor.” knikte de ene.
“Het was veel te lang geleden.” zei dan de andere. Waarna het truitje de jongens nog een laatste keer omhelsde en zoende. Dan liep ze weg. Even verder draaide ze zich nog eens om.
“Doe-doeg!” zwaaide ze. De twee jongens stonden daar en zwaaiden terug.
“Doe-doeg.” zei de ene zacht – bijna vragend. Een tijdje keken ze het truitje na. Dan draaiden ze zich om en liepen verder – cool deinend, zoals dat hoort.
“Weet jij wie dat was?” vroeg de ene. De ander keek nog eens om.
“Geen flauw idee.” haalde die zijn schouders op.
Mowl 
Plaats een reactie