Adviesgesprek

Oude zonden werpen lange schaduwen. Agatha Christie

De trein was vol: de twee meisjes moesten daarom enkele plaatsen uit mekaar gaan zitten. Dat was verder geen probleem — om hun gesprek voort te zetten hoefden ze alleen maar wat harder te praten.

“Wordt dat nog wat, tussen jou en Remco?” vroeg de ene aan de linkerkant van ’t gangpad. Ik kon de reactie van ’t andere meisje niet zien, maar gelukkig wel horen.

“Ik weet ’t niet.” twijfelde ze. “Ik denk ’t wel.” Ik zag hoe ’t eerste meisje d’r wenkbrauwen optrok.

“Weet je wat die over je zegt, wanneer je d’r niet bij bent?” vroeg ze. Ze gaf meteen antwoord: “Hij zegt: Kijk, dat vind ik nou ’n leuk meisje. Als ik daar verkering mee krijg, geloof ik niet meer dat ik vreemdga.” ’t Meisje haalde d’r schouders op. “Nou, ik moet ’t nog zien.” zei ze.