Vlucht

Er bestaat geen moeilijker kunst dan waarlijk uitgebalanceerd niets doen. Simon Carmiggelt

Een merel zong op het dak. Ik keek omhoog, voordat ik mijn fiets ontsloot en naar het station reed. Het lied bleef alsmaar doorklinken in mijn hoofd.

Nadat ik in Z was aangekomen, wandelde ik naar waar ik wezen moest. Tal van vogels op daken zetten onderweg in op de tonen van de merel.

Wat, dacht ik, wat als ik terugkeer, naar het station, de trein pak en niet meer uitstap — niet dan tot ik aan het allerverste eindpunt ben aanbeland? En dat ik dan ga zwerven, van einder tot einder, met de vrijheid van diezelfde merel?

Ik zag mezelf al dolen zonder doel. Wandelen van hier naar daar en dan nog eens verder. En dan weer door. Tot ik uiteindelijk net zo zingen zou als de merel.

[Misschien een volgend leven, dacht ik – zoals altijd.]