Taartjes

Niet elke ramp is een vloek, als men de les heeft begrepen, welke er uit getrokken kan worden. Jan Bastiaans (1917-1997)

Soms moet je niet zeggen: Zie je wel, ik heb ’t je wel gezegd, maar soms kan ik dat gewoon niet laten.

Ik zei nog zo, toen Brrrr de taartjes kocht bij de eersteklas patissier: “Hoe ga je die mee naar huis krijgen?” Brrrr voorzag geen probleem.

“Gewoon.” zeidie. “In de fietsbak. Hoezo?”

“Dat gaat schudden.” waarschuwde ik. Brrrr wuifde dat vooruitzicht weg.

“Ik rijd voorzichtig.” bezwoer ie me. Ik liet ‘m maar in die waan. Ik had ’t ‘m in elk geval verteld.

Dus toen we na ’n wilde rit weer thuis waren, en Brrrr in de gebaksdoos keek en vloekte, had ik dus vooral niet moeten zeggen dat ik ’t ‘m al gezegd had.

[Niet dat ik m’n best niet deed, hoor. Maar ’t was sterker dan ik.]