|
’n Heuse cameravrouw en ’n interviewer waren op werkbezoek.
“Ach gossie.” zei de cameravrouw toen ze Pim zag. “Is dat niet ’n raskat?” Ik vertelde dat ie ’n Noorse boskat moest voorstellen.
“Maar die zijn toch veel groter?” vroeg ze verder. Geduldig legde ik uit dat Pim door ’n klein gebrekje aan z’n tong achtergebleven was toen ie moest opgroeien. Pim spinde intussen dat ’t ’n aard had op de schoot van de interviewer.
“Wat ’n scheetje.” zei de cameravrouw nog es. Ze streelde ‘m. “Wacht.” zei ze. Ze richtte d’r camera op ’t poezenbeest en begon te draaien. Ik trommelde op de tafel. De interviewer zat stil van de kat te genieten. Ik schraapte m’n keel.
“Zeg es,” waagde ik, “jullie kwamen toch voor mij, niet?”
[Mompelend werd de lens weer op mij gericht. Zoals ’t hoort.]
Plaats een reactie