Luister, ik wil dit best vertellen, maar ik heb geen zin om mezelf af te schilderen als een vieze ouwe man. Ik bedoel, dat beeld zou je er misschien van kunnen krijgen en dat wil ik eigenlijk voorkomen. Dus denk dat vooral niet van mij.
Maar die man dus, die gast van het uitzendbureau dus, die met zijn Zuid-Amerikaanse hoofd met opgeschoren zwart haar en een eendaagsstoppeltjesbaard bovenop een gespierde nek op een torso waarvan de pecs met elkaar vochten om het strakgespannen overhemd open te doen barsten – wat zeker gelukt zou zijn wanneer zijn tepels nog iets harder hadden kunnen wezen – en die ook nog, godbetert, steeds weer naar me glimlachte als ik langsliep (en reken maar dat ik vaak langsliep), die man dus – o, ik kan geeneens mijn zin afmaken.
Goed, oké: ik ben een vieze ouwe man.
[Ach wat, waarom ontkennen wat iedereen toch al wel weet?]
Mowl 
Plaats een reactie