It’s miauw or never!

Literatuur leeft bij de gratie van dubbelzinnigheid. Arjan Peters

“Geil!” zei de jongen tegenover me met wie ik over hele andere dingen moest praten.

“Pardon?” zei ik. De jongen knikte met zijn hoofd.

“Ik ken dat van internet.” zei hij. “Poesjes. Geil.” Ik vreesde dat ik begreep waar hij het over had: de mok die ik gekregen had van Matijn.

“Dat zijn Gerda en Els.” verweerde ik. “En die kun je volgen met de webcam.” De jongen knikte.

“Ja.” zei hij. “Ik weet wat je bedoelt. Heel geil.”

“Nee.” zei ik – ik wilde nu ook geen misverstand laten bestaan – “Het zijn echte poesjes. Dieren. En eentje mist een pootje.” Nu keek de jongen geschrokken op. Hij sloot kort.

“Dieren?” reageerde hij. “Meen je dat nou?” Ik knikte. De jongen schudde zijn hoofd ongelovig. Hij zakte achterover tegen de rugleuning aan en keek vies. “Hoe ziek kun je zijn.” spoog hij.

Ik knikte tevreden. Dat was in elk geval opgehelderd.