Solitude

Dit glas maakt trots of geeft ons pijn. Hieronymus van Alphen (1746-1803)

’t Was avond — ’t ritueel kon beginnen. Ik liep naar de keuken, haalde ’n fles wijn uit de koeling, wrikte de manchet d’r van af en duwde de kurkentrekker in de hals. Voorzichtig draaiend trok ik de sluiting uit de fles.

Van ’t schap zocht ik ’n glas uit, dat ’t beste paste bij m’n stemming van dat moment en schonk ’t in. Met ’t volle glas liep ik naar de bank en nam plaats: aan de rechterkant, zoals gewoon. Op ’t bijzettafeltje zette ik ’t glas. Dan trok ik m’n rechterbeen in en liet Pim daar plaats op nemen. Hij rolde meteen in ’n bolletje. Nu pakte ik ’t glas en hief ’t naar links.

“Proost, liefje.” zei ik.

’t Bleef stil. De bank was leeg.

[“Ik doe precies ‘tzelfde wanneer ik alleen thuis ben.” zei Brrrr later.]