Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


Ontoegankelijk

keitjes
Straatsteen: instrument om een in de slop geraakte dialoog voort te zetten. Jean-Jacques Marie (1937)

De vrouw voor me ging d’r zo door, door ’t poortje van onze buurtsuper. Maar toen ik naar binnen wilde, bleef ie dicht. Ik stootte d’r m’n bovenbeen tegenaan.

“Au!” deed ik iets te hard. De vrouw voor me, die ’t wel was gelukt om de entree te doorbreken, keek om.

“Ik kom d’r niet in.” zei ik hulpeloos.

“Daar zal dan wel ’n reden voor zijn.” zei ze zonder ook maar even te twijfelen. Die snelle reactie liet me stotteren. Gelukkig liep ze meteen door de winkel in zodat ze ’t niet merkte.

[De volgende klant liet me als ’n verstekeling mee naar binnen liften.]

  1. Jeetje, wat een tang!

    {Mowl: en ik zie d’r geeneens buitenlands uit.}

  2. Benieuwd waar zo’n poortje de klanten op scant.

    {Mowl: zou ik de buurtsuper kunnen aanklagen, denk je?}

Plaats een reactie

Ontdek meer van Mowl

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag