Op de rug

Hoe meer de mens sukkelt en spartelt, hoe beter de schrijver schrijft. Willem Elsschot (1882-1960)

“Iek!” kirde ik, wijzend naar ’n veelpotig, zieltogend-want-op-de-rug-liggend insect. “Wa’s dat?”

“Daar istie weer.” zuchtte Brrrr. “Die probeer ik nou al de hele week te redden door ‘m om te draaien. Maar ’t lijkt wel of ie dat helemaal niet wil.” Brrrr liep door naar de slaapkamer. “Nou, mij best.” zeidie. “Als ie dan zo graag zelfmoord wil plegen hou ik ‘m niet meer tegen.” Met ’n geïrriteerd gebaar sloot ie de deur achter zich.

[De pootjes van ’t diertje spartelden hulpeloos naar de hemel. Nou ja, naar ’t plafond dan toch. Ik talmde even. Toen pakte ik fluks m’n fototoestel.]