Hold Me Now

Het gezinsleven is een doolhof van smarten en vreugden. Een buitenstaander die het allemaal aanziet hoort alleen maar een ellendige cacofonie. De harmonie zit helemaal van binnen. Marcel Jouhandeau

Ze vormden een klein gezelschap, de twee mannen en vier vrouwen, die ik zag op het perron aan de overkant. Een deel van hen had de anderen afgehaald, zo begreep ik uit de omhelzingen. Ze waren intens, met de armen strak om elkaar gestrengeld, de lichamen tegen zich aan getrokken. Dit was geen gewoon weerzien. Er was iets gebeurd dat hen samen had gebracht.

Het zestal liep twee aan twee naar de trappen, de voorsten stevig gearmd. De laatste twee, twee meisjes, liepen met licht gebogen hoofd achter hen aan. Ze hadden de handen gevouwen voor hun schoot, als waren ze in gebed. Dan, de andere vier klommen de treden al omhoog, hielden ze halt. De meisjes draaiden zich en pakten elkaar vast. Hun lichamen schokten. Zo bleven ze enkele momenten geleund.

[Ten slotte liepen ze de trap op en verdwenen uit het gezicht. De trein had ook al vertraging.]