Soms wenste ik dat ik meer gelijkmatig van gemoed was. Maar dat ben ik niet. Zo gebeurde ’t dus dat ik zwaarmoedig op bed lag, toen Brrrr z’n hand op m’n hoofd legde.
“Dat deed je vroeger ook.” zei ik zacht.
“Ssst.” zei Brrrr. “Wat denk je dat ik aan ’t doen ben?” Ik sloot m’n ogen. De donkere wolken in m’n hoofd pakten samen. ’n Storm stak op. Mijn hart begon te bonzen, m’n ademhaling werd snel en oppervlakkig. Gedachten schoten heen en weer. Angsten werden opgetild. De orkaan blies ze op! Op! Op! En liet ze weer zakken — zonder ze los te laten.
Dan braken de wolken en luwde de wind en langzaam kwam alles weer op z’n plaats terecht. Kalmte kwam over me en rust. Ik zuchtte. Langzaam gleed de hand van m’n hoofd.
“Dankjewel.” fluisterde ik. Er kwam geen antwoord. Ik draaide m’n hoofd naar Brrrr. Hij sliep.
[Ik glimlachte — voor ’t eerst die dag.]
Geef een reactie op Impa Reactie annuleren