Ik slaakte vreugdekreetjes als een geile chimpansee.
“Oe! Oe! Oe!” deed ik, toen collega L een achtergebleven tas van onze vertrokken manager opende: speelkaarten zaten er in en stickers, opschrijfblokken en pennetjes – allemaal met het logo van de Europese Unie er op.
“Wat moest zij daar mee?” vroeg L zich af. Ik gaf geen antwoord maar hield me intussen bezig met andere dingen. Uit de tas diepte ik een bureauvlaggetje op.
“Die wil ik!” riep ik. Fier plantte ik het vaandeltje op mijn tafelblad.
“Ben jij zo pro-Europa?” fronste mijn collega. Ik lachte hartelijk.
“Maar natuurlijk!” zei ik. “Zeker als je ziet wie er tegen zijn.”
[Zou die Wilders zelf ook zo moeten lachen om de mensen die hem volgen?]
Plaats een reactie