Bij het terloops aanraken van mijn neus voelde ik dat het snotje een brokje geworden. Ik kon me nu al verheugen op de verwijdering ervan, met een elegante en soepele beweging van mijn rechterwijsvinger.
Maar voorlopig was ik nog in een serieus gesprek verwikkeld, waarbij het niet gebruikelijk is dat iemand uitgebreid in zijn snuffer zit te wroeten. (Al had ik best wel eens willen laten zien dat het ook, zoals ik zei, elegant en soepel kan gebeuren.)
Dus veinsde ik dat mijn gok brokloos was en ik hevig geïnteresseerd in de gedurige dialoog. Intussen was ik op mijn hoede en beidde het moment – het moment waarin de aandacht van de ander kort verslapte en ik ongezien de vingermanoeuvre kon uitvoeren.
Het was een lichtflits, een hartslag, een ogenblik – maar in die ene tel kwam een ongelooflijke euforie over me. Ik had bijna zin in een sigaretje.
[De ander gaf me een hand na ons gesprek. De viespeuk.]
Mowl 
Plaats een reactie