Op het grasveldje hupten van die zwarte vogels. Geen kraaien, meende ik: die dacht ik groter. Merels, of zo. Lijsters, misschien. Was ik maar een vogelaar, dacht ik. Dan had ik het wel geweten. Het moet zo mooi zijn om ergens verstand van te hebben, leek me.
Hoe het ook zij: ze hupten in paartjes, die vogels. En dan was er de ene, waarvan ik veronderstelde dat het de moeder was, die de ander, het jong dan wel, voerde door met haar snavels iets in het bekje te proppen. Een worm of zo. Ondertussen hield ze iedereen die voorbijliep strak in de gaten.
Dat is het, dacht ik daar, staand aan het veldje, Meer is het leven niet dan dit: voeden en gevoed worden. Tevreden met deze gedachte ging ik verder, de merels of lijsters of wat achterlatend.
[Hoe zouden ze mij bekijken? vroeg ik me alvast af voor een later moment.]
Mowl 
Plaats een reactie