Overstekelijk

Fietsen in de stad is als eten met een kettingzaag: het gaat goed vooruit, maar het is levensgevaarlijk. Tom Lanoye (1958)

’t Was ’n ongehoord staaltje zelfkennis, dat moet gezegd. Of was ’t meer zelfspot? Afijn, ’t zette me wel even op ’t verkeerde been.

Maar wat wil je ook, als je al van verre ziet aankomen dat twee vrouwen voornemens lijken te zijn om, zonder op of om te kijken, ’n fietspad over te steken waar je net met ’n behoorlijke snelheid op rijdt, waardoor je, anticiperend op de onvermijdelijke botsing die komen gaat als d’r niks gebeurt, driftig met de fietsbel belt, waarop de beide dames achteruitschrikken en ’t onheil is voorkomen en die ene van ’t stel in ’t voorbijrazen slechts twee verklarende woorden roept:

“Sorry. Vrouwen.”

[Dat moet welhaast zelfkennis zijn geweest, besluit ik bij nader inzien.]